در حالی که تابستان هنوز آغاز نشده است، ایران با بحران شدید برق مواجه شده و دولت با افزایش تعرفه‌ها و درخواست از مردم برای “پذیرش واقعیت” سعی در مدیریت این وضعیت دارد. برنامه قطعی برق، که به‌عنوان راه‌حلی برای کاهش مصرف معرفی شده، نه تنها نارضایتی عمومی را افزایش داده بلکه تبعیض بین استان‌ها را نیز آشکار کرده است. این بحران، نتیجه سال‌ها سوءمدیریت، سرمایه‌گذاری ناکافی و بی‌توجهی به توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر است.
برنامه قطعی برق؛ راه‌حلی یا نشانه‌ای از بحران؟
دولت ایران با اجرای برنامه قطعی برق سعی دارد مصرف انرژی را کنترل کند. بر اساس این برنامه، قطعی‌های برق به‌صورت منظم و بین ساعات ۹ صبح تا ۷ عصر انجام می‌شود. اما این اقدام، که به‌جای حل ریشه‌ای مشکل، تنها به‌عنوان مسکنی موقت عمل می‌کند، نارضایتی گسترده‌ای را در بین مردم ایجاد کرده است. افزایش تعرفه‌های برق نیز بدون بهبود خدمات، فشار بیشتری بر خانوارها وارد کرده است.
برنامه قطعی برق، به‌جای کاهش مصرف، بیشتر به‌عنوان نشانه‌ای از ناتوانی دولت در مدیریت منابع انرژی تلقی می‌شود. با وجود منابع غنی انرژی، ایران نتوانسته است زیرساخت‌های لازم را برای تأمین پایدار برق فراهم کند. این وضعیت، به‌ویژه در فصل‌های گرم سال، مشکلات جدی برای شهروندان ایجاد کرده است.
تبعیض در توزیع برق؛ برخی استان‌ها در تاریکی
یکی از جنبه‌های نگران‌کننده برنامه قطعی برق، تبعیض در توزیع آن بین استان‌هاست. در حالی که استان‌هایی مانند تهران از قطعی‌های کمتری برخوردارند، استان‌های محروم‌تر با قطعی‌های طولانی‌تری مواجه هستند. این تبعیض، نارضایتی و احساس بی‌عدالتی را در بین ساکنان این مناطق افزایش داده است.
برنامه قطعی برق، به‌جای توزیع عادلانه بار مصرف، بیشتر به‌عنوان ابزاری برای مدیریت بحران در مناطق خاصی استفاده می‌شود. این رویکرد، نه تنها مشکلات موجود را حل نمی‌کند بلکه به تعمیق شکاف‌های اجتماعی و اقتصادی بین استان‌ها منجر می‌شود.
سوءمدیریت و نبود سرمایه‌گذاری؛ ریشه‌های بحران
بحران برق در ایران، نتیجه سال‌ها سوءمدیریت و عدم سرمایه‌گذاری در بخش انرژی است. با وجود منابع غنی انرژی، ایران نتوانسته است زیرساخت‌های لازم را برای تولید و توزیع برق توسعه دهد. برنامه قطعی برق، تنها یکی از نشانه‌های این ناکارآمدی است.
بر اساس گزارش‌های مختلف، برای حل بحران برق، ایران نیاز به سرمایه‌گذاری‌های کلان در بخش انرژی دارد. اما به‌دلیل تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی، این سرمایه‌گذاری‌ها انجام نشده است. در نتیجه، برنامه قطعی برق به‌عنوان راه‌حلی موقت و ناکارآمد اجرا می‌شود که نه تنها مشکل را حل نمی‌کند بلکه به نارضایتی عمومی دامن می‌زند.
مطالعه بيشتر : بحران برق در سال ۲۰۲۵؛ تهدید جدی برای صنایع ایران و اقتصاد ملی
نتیجه‌گیری
برنامه قطعی برق در ایران، به‌جای حل بحران، بیشتر به‌عنوان نشانه‌ای از سوءمدیریت، تبعیض و ناکارآمدی در بخش انرژی تلقی می‌شود. برای خروج از این بحران، نیاز به بازنگری اساسی در سیاست‌های انرژی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و توزیع عادلانه منابع وجود دارد. در غیر این صورت، برنامه قطعی برق تنها به‌عنوان راه‌حلی موقت باقی خواهد ماند که مشکلات را عمیق‌تر می‌کند.
