در حالی که جهان در روز جهانی پرستار ۱۴۰۴ به قدردانی از تلاش‌های شبانه‌روزی پرستاران می‌پردازد، در ایران، این روز بیش از آنکه جشن باشد، به نمادی از بی‌عدالتی، استثمار و بی‌توجهی حکومتی بدل شده است. پرستارانی که در خط مقدم بحران‌ها ایستاده‌اند، امروز با فقر، تبعیض و نادیده‌انگاشته شدن از سوی سیستم درمانی و سیاسی مواجه‌اند؛ سیستمی که ادعای حمایت دارد، اما در عمل، تنها باری بر دوش این قشر زحمت‌کش افزوده است.
حقوق زیر خط فقر؛ پرستاران در تنگنای معیشت
یکی از واقعیت‌های تلخ روز جهانی پرستار ۱۴۰۴ در ایران، وضعیت بغرنج معیشتی این قشر است. بسیاری از پرستاران، به‌ویژه در بخش‌های دولتی، حقوقی دریافت می‌کنند که حتی کفاف یک زندگی حداقلی را نمی‌دهد. ساعات کاری طولانی، نداشتن امنیت شغلی، قراردادهای موقت و بی‌ثبات، و عدم پرداخت به‌موقع حقوق‌ها، بخشی از مشکلاتی است که در سایه مدیریت ناکارآمد جمهوری اسلامی، تبدیل به روندی نهادینه شده است. در چنین شرایطی، تجلیل‌های نمادین نه‌تنها مرهمی نیست، بلکه به زخم‌های باز پرستاران نمک می‌پاشد.
پرستار، نه قهرمان؛ که قربانی نظام سلامت پوسیده
روز جهانی پرستار ۱۴۰۴ فرصتی است برای یادآوری اینکه قهرمانان دوران کرونا، اکنون خود به قربانیان یک نظام درمانی فاسد تبدیل شده‌اند. وعده‌های پوچ برای افزایش حقوق، اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، یا بهبود شرایط کاری، همگی به ابزارهای تبلیغاتی دولت بدل شده‌اند. در عمل، آنچه نصیب پرستار ایرانی می‌شود، فشار روانی، فرسودگی شغلی و مهاجرت اجباری است. جمهوری اسلامی با بی‌تفاوتی به نیازهای این قشر حیاتی، نه‌تنها به سیستم درمانی خیانت می‌کند، بلکه اعتماد اجتماعی را نیز به نابودی می‌کشاند.
مطالعه بيشتر : رابعه اسکویی: ترس از اعدام، مهاجرت اجباری و افشای چهره سرکوبگر جمهوری اسلامی
روز جهانی پرستار ۱۴۰۴؛ سکوت پرستاران، فریاد فروخورده جامعه
در روز جهانی پرستار ۱۴۰۴، سکوت پرستاران نه نشانه رضایت، بلکه فریادی فروخورده است. بسیاری از آنان از ترس برخوردهای امنیتی و اخراج، جرأت بیان مطالبات خود را ندارند. این سکوت تحمیلی، چهره واقعی حکومتی را نشان می‌دهد که حتی صدای عدالت‌خواهانه پرستاران را تحمل نمی‌کند. پرستاران امروز، آینه تمام‌نمای جامعه‌ای هستند که تحت سرکوب، فساد و بی‌عدالتی ساختاری، به مرز فروپاشی روانی رسیده است. این روز، نه یک جشن، که زنگ هشداری است برای آینده‌ای که اگر تغییری حاصل نشود، با بحرانی فراگیر در نظام سلامت و اجتماع روبه‌رو خواهد بود.
