موضوع خودکشی رزیدنت‌ها در ایران به یک معضل جدی تبدیل شده است. این پدیده که از اوایل دهه ۸۰ خورشیدی آغاز شده، در سال‌های اخیر به شدت افزایش یافته و نشان‌دهنده نارضایتی‌های عمیق و مشکلات ساختاری در نظام پزشکی کشور است.
بحران سلامت روان در میان پزشکان جوان
بر اساس گزارش‌های اخیر، نرخ خودکشی در میان پزشکان جوان ۱۰ برابر نرخ عمومی جمعیت ایران است. این وضعیت نشان‌دهنده فشارهای روانی و اجتماعی ناشی از شرایط دشوار کاری و عدم حمایت‌های لازم از سوی وزارت بهداشت است. در این راستا، دبیر کارگروه سلامت روان وزارت بهداشت به ضرورت تشکیل کمیته‌ای برای پیشگیری از خودکشی رزیدنت‌ها اشاره کرده و تأکید کرده است که این موضوع یک مسئله چند عاملی است.
مشکلات اقتصادی و اجتماعی
یکی از عوامل اصلی خودکشی‌های رزیدنت‌ها، مشکلات اقتصادی و عدم امید به آینده است. پزشکان جوانی که سال‌ها برای دستیابی به تخصص تلاش کرده‌اند، اکنون با حقوق‌های ناچیز و شرایط کاری دشوار روبرو هستند. به‌عنوان مثال، دستیاران پزشکی تنها بین ۸ تا ۱۱ میلیون تومان حقوق دریافت می‌کنند که این مبلغ با حداقل حقوق کارگری قابل مقایسه است. این شرایط باعث ایجاد احساس نارضایتی و ناامیدی در میان این قشر شده است.
عدم توجه به بهداشت روان
وزارت بهداشت هنوز آمار دقیقی از خودکشی‌ها ارائه نمی‌دهد، اما تعداد زیاد خودکشی‌های رسانه‌ای شده نشان‌دهنده این است که دیگر نمی‌توان این پدیده را نادیده گرفت. مشکلاتی چون فشارهای مالی، شیفت‌های طولانی، و برخوردهای تحقیرآمیز از سوی مقامات بیمارستانی، همگی به افزایش این بحران دامن می‌زنند. در این میان، بی‌توجهی به مسائل رفاهی و سلامت روان پزشکان جوان، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری به همراه داشته باشد.
ضرورت تغییر در سیاست‌ها
برای جلوگیری از افزایش خودکشی‌ها در میان پزشکان جوان، ضروری است که سیاست‌های وزارت بهداشت تغییر کند. این تغییرات باید شامل افزایش حقوق، بهبود شرایط کاری، و حمایت‌های روانی باشد. در واقع، باید به این نکته توجه شود که پزشکان جوان، به عنوان افرادی که سلامت جامعه را تأمین می‌کنند، باید از شرایط بهتری برای زندگی و کار برخوردار باشند.