جمعه‌ای که گذشت، برای جامعه رسانه‌ای ایران با اندوهی سنگین همراه شد. در فاصله‌ای کوتاه، دو تن از خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای کشور، حمیدرضا درجاتی و نزهت امیرآبادیان، از میان ما رفتند. یکی در حین انجام وظیفه جان باخت و دیگری، بی‌صدا از این جهان رفت. این دو خبر، نه‌فقط یک یادآوری تلخ از دشواری‌های کار رسانه، بلکه زنگ خطری برای توجه بیشتر به امنیت خبرنگاران و سلامت روان فعالان این عرصه است.
فاجعه در قاب دوربین؛ درگذشت حمیدرضا درجاتی در پیست آزادی
حمیدرضا درجاتی، عکاس پرتلاش ورزشی، در جریان نخستین دور مسابقات سرعت ایران در پیست آزادی، جان خود را از دست داد. یکی از خودروهای مسابقه‌ای از مسیر منحرف شد و به شدت با او برخورد کرد. شدت جراحات به حدی بود که او بلافاصله به بیمارستان منتقل شد اما متأسفانه تلاش‌ها برای نجات جانش بی‌ثمر ماند. جامعه رسانه‌ای ایران با ناباوری بهت‌زده ماند؛ در حالی که او برای ثبت لحظه‌های هیجان، خود قربانی بی‌تدبیری و نبود ایمنی شد.
سکوت ابدی یک صدا؛ درگذشت نزهت امیرآبادیان، روزنامه‌نگار پرسابقه
در همان روز، خبری دیگر شوک تازه‌ای به بدنه رسانه وارد کرد. نزهت امیرآبادیان، خبرنگار سیاسی سابق روزنامه شرق، نیز درگذشت. او با سابقه‌ای درخشان در رسانه‌هایی چون فرارو، آفتاب و شرق، از چهره‌های صمیمی و پرتلاش روزنامه‌نگاری ایران بود. در سال‌های اخیر، تمرکز او بیشتر بر تولید محتوای ویدئویی بود و گفت‌وگوهای تأثیرگذاری را منتشر می‌کرد. هنوز جزئیاتی از مراسم خاکسپاری او اعلام نشده است.
حرفه‌ای که تاوانش جان است؛ نگاهی دوباره به جایگاه خبرنگار در ایران
این دو حادثه، تلنگری تلخ به جایگاه خبرنگار در جامعه ماست. از یک‌سو نبود تمهیدات ایمنی در مکان‌هایی مانند پیست‌های ورزشی و از سوی دیگر، فشارهای روانی و اجتماعی که گاه خبرنگاران را در سکوت به فرسایش می‌کشاند. خبرنگاران نه‌تنها چشم جامعه‌اند، بلکه صدای بی‌صدایان نیز هستند؛ اما چه هنگام نوبت آن می‌رسد که امنیت، سلامت و کرامت آن‌ها نیز در اولویت قرار گیرد؟ روزنامه‌نگاری نباید تاوانش جان باشد.
