محاکمه‌های ظالمانه: جنایات قاضی مقیسه و یاد قربانیان دهه شصت

محاکمه‌های ظالمانه قاضی مقیسه در جمهوری اسلامی ایران، یادآور جنایات بی‌رحمانه‌ای است که در دهه شصت به وقوع پیوست. این قاضی، به‌ویژه در مورد زندانیان سیاسی، نقشی کلیدی در اجرای اعدام‌های گسترده و بی‌رحمانه داشت. او به‌جای پیگیری عدالت، به انتقام‌جویی و سرکوب مخالفان سیاسی پرداخته و از قدرت خود برای ایجاد ترس و وحشت استفاده می‌کرد.

جنایات دهه شصت و نقش مقیسه

در دهه شصت، جمهوری اسلامی ایران با کشتار زندانیان سیاسی در زندان‌ها، به‌ویژه در سال ۶۷، یک فصل تاریک و خونین را رقم زد. مقیسه به عنوان یکی از قاضی‌های اصلی این محاکمات، با صدور احکام اعدام برای زندانیان سیاسی، به‌ویژه برای کسانی که از نظام انتقاد می‌کردند، شناخته شده است. او نه‌تنها به عنوان یک قاضی، بلکه به عنوان یک شکنجه‌گر و قاتل عمل کرد و برگه‌های اعدام را به راحتی امضا می‌کرد.

مصیبت قربانیان و خانواده‌هایشان

قربانیان این محاکمات، زندگی‌های خود را به خاطر اعتقادات و باورهای سیاسی‌شان از دست دادند. خانواده‌های آن‌ها با درد و رنج و فقدان دست و پنجه نرم می‌کنند. اکثر آن‌ها هرگز نتوانستند با عزیزان خود ملاقات کنند و یا حتی از اعدام آن‌ها مطلع شوند. برای مثال، رودابه اکبری، همسر جعفر کاظمی، بدون اینکه از اعدام همسرش خبر داشته باشد، به زندان اوین رفت و با حقیقت تلخ مواجه شد.

مقیسه و عاقبت جنایتکاران

مقیسه، به عنوان نماد جنایت‌های دهه شصت، اکنون در قبر خود آرام گرفته است، اما جنایت‌های او و همکارانش همچنان در یادها زنده است. این قاضی، که خود را به‌عنوان نماینده‌ی عدالت معرفی می‌کرد، در واقع نماینده‌ی ظلم و فساد بود. خانواده‌های قربانیان و بازماندگان، هرگز فراموش نخواهند کرد که چگونه مقیسه با بی‌رحمی و خشونت با زندگی انسان‌ها بازی کرد. عاقبت جنایتکاران همیشه با نفرین و لعنت مردم همراه خواهد بود، چه آن‌ها محاکمه شوند و چه نه.

فراخوان به عدالت و مسئولیت‌پذیری

با وجود اینکه قاضی مقیسه اکنون درگذشته، اما جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری باید به مسئولیت خود در پیگیری عدالت برای قربانیان این جنایات ادامه دهند. فراموشی تنها به تداوم ظلم و فساد منجر می‌شود. لازم است که بازماندگان و خانواده‌های قربانیان، صدای خود را بلند کنند و به‌دنبال محاکمه و مجازات افرادی باشند که در این جنایات نقش داشته‌اند. این مسئله نه‌تنها به‌عنوان یک عمل عدالت‌خواهی برای قربانیان، بلکه به‌عنوان یک ضرورت برای جلوگیری از تکرار چنین جنایاتی در آینده نیز اهمیت دارد. تاریخ باید یادآور این جنایت‌ها باشد تا نسل‌های آینده بتوانند از آن عبرت بگیرند و به‌دنبال تحقق حقوق بشر و عدالت باشند.