قبل از انقلاب ایران، دهه هفتاد شاهد اوج روابط قاهره و تهران بود. این گزارش اسرار و عمق تحالف مصر وإيران و تأثیر آن بر منطقه را بررسی می‌کند.
دوران طلایی: نزدیکی دیدگاه‌های سادات و پهلوی
در این سال‌ها، رئیس‌جمهور مصر، محمد انور سادات، و شاه ایران، محمد رضا پهلوی، روابطی قوی در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی برقرار کردند.
این نزدیکی ناشی از دیدگاه مشترک آن‌ها درباره نحوه تعامل با قدرت‌های غربی، به ویژه ایالات متحده، پس از حمله سه‌جانبه ۱۹۵۶ و شکست ۱۹۶۷ بود.
این دوران به عنوان «عصر طلایی» روابط دو جانبه شناخته می‌شد، جایی که رهبران دو کشور استراتژی‌هایی را برای تأثیرگذاری بر سرنوشت خاورمیانه تدوین می‌کردند.
تحالف مصر وإيران: گام استراتژیک ناتمام
تحالف مصر وإيران در جریان سفر سادات به تهران در سال ۱۹۷۶ و با امضای مجموعه‌ای از توافقنامه‌ها در زمینه‌های نظامی، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی و گردشگری جلوه یافت.
هدف اصلی از این همکاری، جلوگیری از هرگونه جنگ در خلیج فارس و حل مسئله فلسطین به شیوه‌ای متوازن بود، اما انقلاب ایران و تغییرات بنیادی پس از آن باعث شد این اتحاد به طور کامل تحقق نیابد.
مطالعه بيشتر : سکه: آیا واشنگتن واقعاً تصویر ترامپ را روی سکه یک دلاری جدید چاپ می‌کند؟
انقلاب اسلامی: پایان دوران طلایی
با آغاز سال ۱۹۷۷، انقلاب اسلامی در ایران شکل گرفت و خاندان پهلوی از قدرت کنار رفتند و عمامه جای تاج را گرفت.
تظاهرات گسترده در شهرهای بزرگ و نقش خمینی باعث شد که تحالف مصر وإيران تنها به صفحه‌ای از تاریخ تبدیل شود و تمامی اهداف استراتژیک آن محقق نشود.
با این حال، این تجربه درس مهمی برای درک تحولات سیاسی منطقه است و نشان می‌دهد که چگونه اتحادهای استراتژیک تحت تأثیر تغییرات داخلی و خارجی قرار می‌گیرند
