انتشار سکانسی کوتاه از سریال «از یاد رفته» با بازی فرهاد اصلانی و حمیدرضا آذرنگ، بار دیگر نگاه‌ها را به سوی این اثر درام جلب کرد. قسمت اول این سریال به‌تازگی از طریق شبکه نمایش خانگی منتشر شده و با استقبال کاربران و بازتاب گسترده در فضای مجازی روبرو شده است.
«از یاد رفته» دوباره ناگهان به صفحه نمایش بازمی‌گردد، نه به‌عنوان اثری فراموش‌شده، بلکه به‌عنوان قطعه‌ای از حافظه‌ی جمعی که اکنون با روایتی تازه و بازیگرانی قدرتمند، جای خود را در ذهن مخاطبان باز کرده است.
«از یاد رفته» دوباره ناگهان به صفحه نمایش بازمی‌گردد: درامی روان‌شناختی با طعم خاطره
این سریال به کارگردانی برزو نیک‌نژاد و نویسندگی نوید محمودی و مهدی اسدزاده ساخته شده و در ژانر درام و روان‌شناختی قرار دارد. داستان درباره مردی است که در تلاش برای فرار از زخم‌های گذشته‌اش، وارد سفری عاطفی و درونی می‌شود. سفری که در آن گذشته و حال با هم درهم می‌آمیزند و شخصیت‌ها به چالش کشیده می‌شوند.
در این اثر، چهره‌های شناخته‌شده‌ای همچون فرهاد اصلانی، حسین محجوب، سینا مهراد، پردیس احمدیه، حمیدرضا آذرنگ، الهام اخوان، آزیتا حاجیان و الهام کردا ایفای نقش می‌کنند که ترکیبی متعادل از نسل‌های مختلف بازیگری را تشکیل می‌دهند.
آنچه این نسخه از «از یاد رفته» را متمایز می‌سازد، پرداخت عمیق‌تر به جنبه‌های روانی شخصیت‌ها و پرهیز از کلیشه‌های رایج است. بی‌دلیل نیست که «از یاد رفته» دوباره ناگهان به صفحه نمایش بازمی‌گردد و با خود بار احساسی جدیدی را نیز به همراه می‌آورد.
مقایسه با آثار قبلی و تغییر سلیقه مخاطب
این اثر، دومین همکاری مهم بین اصلانی و آذرنگ پس از سریال موفق «شاهگوش» به شمار می‌رود؛ اما این‌بار مسیر متفاوتی را طی می‌کند. رویکرد کارگردانی، از طنز فاصله گرفته و بر عناصر درام و روان‌شناسی تأکید دارد.
اگرچه برخی سریال را با نسخه‌ای هم‌نام از سال ۲۰۱۹ اشتباه گرفته‌اند، اما اطلاعات رسمی تأکید دارند که این نسخه کاملاً جدید است و بازتابی از دغدغه‌ها و تحولات جامعه ایران در دهه اخیر محسوب می‌شود.
بازگشت «از یاد رفته» در چنین فضایی نشان می‌دهد که «از یاد رفته» دوباره ناگهان به صفحه نمایش بازمی‌گردد، همزمان با بازگشت نگاه‌های دقیق‌تر به ارزش‌های دراماتیک و انسانی در تلویزیون ایران.
روایت بدون سانسور؛ نقش نمایش خانگی در تولد دوباره سریال‌ها
پخش سریال از طریق پلتفرم نمایش خانگی، به‌جای تلویزیون دولتی، امکان آزادی بیان بیشتری را فراهم کرده است. همین امر باعث شده تا روایت داستانی رها از محدودیت‌های سانسوری باشد و شخصیت‌ها بتوانند با عمق بیشتری پرداخت شوند.
در دوره‌ای که مخاطب ایرانی بیش از هر زمان دیگری به دنبال داستان‌های غیرکلیشه‌ای و انسانی است، «از یاد رفته» دوباره ناگهان به صفحه نمایش بازمی‌گردد و با خود نگاهی تازه به هنر روایت درام می‌آورد. این سریال نمایانگر بلوغ درام خانگی و توانایی آن در لمس دردها و خاطرات جمعی جامعه است.
