سوء تغذیه در ایران به یکی از مسائل جدی تبدیل شده است که نه تنها به سلامت جامعه آسیب می‌زند بلکه مشکلات اقتصادی و اجتماعی را نیز تشدید می‌کند. طبق آمار، حدود ۶ درصد از ایرانی‌ها با نشانه‌های سوء تغذیه مواجه هستند. این آمار در مورد کودکان زیر ۵ سال به ۱/۲ درصد مرگ و میر به دلیل سوء تغذیه و در کودکان بالای ۵ سال به ۴/۱ درصد می‌رسد. این موضوع نشان‌دهنده بحران جدی در تأمین نیازهای اساسی غذایی در کشور است.
فقر غذایی و کاهش قدرت خریدافزایش نرخ فقر غذایی در ایران به نگرانی‌های جدی منجر شده است. طبق گزارشی که به تاریخ ۱۸ دی ۱۴۰۳ منتشر شده، “۲۷ درصد ایرانی‌ها با درآمد روزانه دو دلاری” زندگی می‌کنند. این وضعیت باعث شده که ۵۵ درصد از ساکنان مناطق شهری دچار فقر غذایی شوند. در این شرایط، قدرت خرید مواد غذایی ضروری نظیر گوشت و لبنیات به شدت کاهش یافته است. احسان سلطانی، اقتصاددان، اشاره می‌کند که “قدرت خرید گوشت به نصف سال ۱۳۹۸ و یک‌سوم دوران قاجار رسیده است.
تأثیرات سوء تغذیه بر سلامت
سوء تغذیه به ویژه بر روی کودکان تأثیرات منفی جدی دارد. طبق گزارش‌ها، “۵/۳ درصد از کودکان ایرانی به علت سوء تغذیه مزمن، کوتاه‌قد هستند.” همچنین، پزشکان هشدار می‌دهند که در فصل سرد سال، “تعداد بستری‌ها به علت بیماری‌های ناشی از سوء تغذیه” افزایش می‌یابد. این موضوع نشان‌دهنده نیاز فوری به مداخلات اجتماعی و اقتصادی برای بهبود وضعیت تغذیه و سلامت کودکانه است.
راهکارهای پیشنهادی
برای مقابله با این بحران، نیاز است که دولت به برنامه‌های حمایت اجتماعی متناسب با نیازهای اقتصادی و اجتماعی جامعه توجه بیشتری داشته باشد. افزایش حقوق و دستمزدها، تقویت تولید داخلی، و کاهش قیمت کالاها از جمله راهکارهای کوتاه‌مدت پیشنهادی هستند. بحران سوء تغذیه در ایران نه تنها نتیجه‌ای از مشکلات اقتصادی و اجتماعی است، بلکه نیازمند توجه جدی و فوری از سوی دولت و نهادهای مربوطه می‌باشد. برای غلبه بر این چالش، لازم است که برنامه‌های جامع و هدفمندی به اجرا درآید که همه جوانب این معضل را در نظر بگیرد. ارتقاء سطح آگاهی عمومی، بهبود دسترسی به منابع غذایی سالم و پایدار، و ایجاد شبکه‌های حمایتی برای اقشار آسیب‌پذیر از جمله اقداماتی هستند که می‌توانند به بهبود وضعیت تغذیه و سلامت جامعه کمک کنند. اگرچه راه‌حل‌های فوری ضروری هستند، اما باید به دنبال راهکارهای بلندمدت برای ایجاد تغییرات اساسی در ساختار اقتصادی و اجتماعی کشور باشیم.
