در فضای سرکوب و اعدام‌های فزاینده در جمهوری اسلامی، بعضی صداها بلندتر از فریاد می‌شوند. یکی از این صداها، متعلق به رومینا هداوندخانی، نماد مقاومت زنان ایرانی است؛ بازیکن تیم ملی هاکی روی یخ که پس از کسب مدال نقره در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۲۵، آن را به پدرش نوید هداوندخانی تقدیم کرد؛ مردی که به تازگی توسط حکومت ایران اعدام شد. تصویر او با مدال در یک دست و عکس پدرش در دست دیگر، نه تنها روایت شخصی یک سوگ، بلکه نمایی از مقاومت زنانه در برابر خشونت ساختاری است.
رومینا هداوندخانی، نماد مقاومت زنان ایرانی در میدان ورزش و سیاست
در میان عکس‌های ورزشی معمول، تصویری از رومینا هداوندخانی، ایستاده با چشمانی پر از اشک و دستانی پر از افتخار و داغ، دنیا را تکان داد. پست اینستاگرامی او که در آن پدرش را خطاب قرار داده بود: «بابا، این مدال برای توئه»، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های فارسی‌زبان و بین‌المللی داشت. او با این حرکت، به‌وضوح نشان داد که رومینا هداوندخانی، نماد مقاومت زنان ایرانی در برابر ساختاری است که نه تنها صدای زنان را خاموش می‌کند، بلکه پدران و عزیزان‌شان را نیز از آنان می‌گیرد.
نوید هداوندخانی، پدر رومینا، بدون محاکمه‌ای شفاف و در شرایطی مبهم اعدام شد؛ بخشی از موجی از اعدام‌های سیاسی و امنیتی که در سال‌های اخیر شدت گرفته است. رومینا، با تأسی از این درد، از سکوت عبور کرد و صدایش را از سکوهای ورزشی به خیابان‌های وجدان عمومی رساند.
زن، زندگی، مدال: ترکیب درد و افتخار در روایت یک قهرمان
رومینا تنها یک ورزشکار نیست. او نماینده نسلی از زنان است که در میانه سرکوب، افتخار می‌آفرینند. جمله‌های او که در آن از دلتنگی، اشک‌های پنهان و تمرین‌هایی با فکر پدر سخن گفته، تصویر دقیقی از روان جامعه‌ای می‌دهد که با هر موفقیت، زخمی تازه را مرور می‌کند.
رومینا هداوندخانی، نماد مقاومت زنان ایرانی نه تنها در زمین هاکی درخشید، بلکه در میدان سیاست ناگفته ایران نیز نقشی ایفا کرد. در کشوری که مدال‌ها گاه به ابزاری برای تبلیغات حکومتی تبدیل می‌شوند، رومینا آن را به فریادی در برابر اعدام بدل کرد.
ورزش؛ تریبونی علیه اعدام‌ها و سرکوب‌ها
ایران در سال‌های اخیر بارها شاهد آن بوده که ورزشکاران، از الهام افشار تا صبا کردافشاری، از قالب سنتی خود خارج شده و به کنش‌گران اجتماعی بدل شده‌اند. این پدیده، بخشی از تغییری عمیق‌تر در جامعه ایران است؛ جایی که مردم، از جمله زنان، بیش از پیش سیاست را در زندگی روزمره تجربه می‌کنند.
رومینا با اقدام خود نشان داد که رومینا هداوندخانی، نماد مقاومت زنان ایرانی نه یک شعار، بلکه واقعیتی زنده است که در چهره و عمل او تجلی یافته. او از میدان ورزش به میدان روایت تاریخی وارد شد؛ روایتی که شاید در آمارها نیاید، اما در حافظه جمعی باقی می‌ماند.
مطالعه بيشتر : ناپدید شدن دو دختر تکواندوکار در تهران؛ نگرانی خانواده‌ها و سکوت مقام‌ها
سکوتی که با مدال شکست
مدال نقره آسیا برای بسیاری شاید تنها نشانی از یک پیروزی ورزشی باشد، اما برای رومینا هداوندخانی، نشانی از عشق، سوگ و ایستادگی است. او توانست مدال را به سندی از حقیقت بدل کند؛ حقیقتی که در برابر دوربین‌های سانسورشده جمهوری اسلامی ایستاد و گفت: «پدرم را اعدام کردید، اما صدایم را نه.»
در جهانی که سرکوب بی‌صدا پیش می‌رود، ورزشکارانی چون رومینا یادآور می‌شوند که صدای عدالت را می‌توان از هر جایگاهی بلند کرد؛ حتی از پشت یک مدال.
