سیاست تازه بریتانیا برای اسکان پناهجویان در پادگان‌های نظامی متروکه، موجی از اعتراضات و نگرانی‌ها درباره‌ی آینده حقوق بشری مهاجران به‌راه انداخته است.
پناهجویان در پادگان‌ها؛ تصمیمی که جامعه را دو قطبی کرد
در روزهایی که فشار اقتصادی و سیاسی بر دولت بریتانیا افزایش یافته، تصمیم تازه‌ی دولت برای انتقال پناهجویان از هتل‌ها به پادگان‌های متروکه، واکنش‌های گسترده‌ای در محافل حقوق بشری و رسانه‌ای به‌دنبال داشته است.
بر اساس طرح جدید، استفاده از هتل‌های گران‌قیمت برای اسکان موقت پناهجویان تا پایان دهه جاری متوقف خواهد شد، و به‌جای آن پادگان‌ها، کمپ‌ها و ساختمان‌های متروکه جایگزین خواهند شد. دولت این تصمیم را «راه‌حلی عملی و اقتصادی» توصیف می‌کند، اما منتقدان آن را «غیرانسانی» و «بازگشت به دوران اردوگاه‌ها» می‌دانند.
بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی هشدار داده‌اند که این سیاست تازه بریتانیا نه‌تنها شرایط زندگی مهاجران را وخیم‌تر می‌کند، بلکه می‌تواند نقض آشکار تعهدات لندن به کنوانسیون‌های حقوق پناهجویان باشد.
سیاست تازه بریتانیا و موج انتقادات جهانی
دولت حزب کارگر وعده داده است که تا سال ۲۰۲۹ تمامی هتل‌های پناهندگی را تعطیل کند؛ طرحی که نخستین‌بار در سال ۲۰۱۹ توسط بوریس جانسون مطرح شد و هزینه آن تا پایان دهه به ۱۵ میلیارد پوند می‌رسد.
اکنون، اجرای دوباره‌ی آن تحت عنوان «سیاست تازه بریتانیا» با شدت بیشتری دنبال می‌شود.
اما این سیاست تازه بریتانیا نه‌تنها در میان نهادهای حقوق بشری، بلکه در داخل کشور نیز شکاف‌های عمیقی ایجاد کرده است.
لیزا ناندی، وزیر فرهنگ، در یک برنامه تلویزیونی گفت: «این سیاست می‌تواند تصویر بریتانیا به‌عنوان پناه امن را برای همیشه مخدوش کند.»
در مقابل، نمایندگان حزب محافظه‌کار تأکید کردند که مردم از دولت انتظار دارند کنترل مرزها را در دست بگیرد و هزینه‌های عمومی را کاهش دهد.
در فضای مجازی، هزاران کاربر با هشتگ‌هایی مانند #NoToCamps و #HumanNotCriminal به تصمیم دولت اعتراض کرده‌اند. برخی کاربران بریتانیایی نیز از آن حمایت کرده و گفته‌اند «پناهندگی نباید به تعطیلات رایگان در هتل‌ها تبدیل شود.»
نگرانی پناهجویان ایرانی و مهاجران آسیایی در بریتانیا
بخش بزرگی از پناهجویان در بریتانیا را ایرانیان و مهاجران خاورمیانه‌ای تشکیل می‌دهند. بسیاری از آن‌ها پس از عبور خطرناک از کانال مانش، در انتظار پاسخ به درخواست پناهندگی خود هستند.
برای این گروه، تصمیم دولت به معنای زندگی در محیط‌هایی سرد و ایزوله است، دور از دسترسی به خدمات بهداشتی، آموزش زبان و ارتباط با جامعه محلی.
یکی از پناهجویان ایرانی در گفت‌وگویی با رسانه‌های محلی گفته است:
«ما از جنگ و سرکوب فرار کردیم تا در کشوری آزاد زندگی کنیم، نه در پادگان‌های نظامی. اینجا احساس می‌کنیم دوباره زندانی شده‌ایم.»
فعالان حقوق بشر نیز هشدار داده‌اند که این سیاست تازه بریتانیا می‌تواند به افزایش مشکلات روانی، خودکشی و بی‌اعتمادی در میان مهاجران بینجامد.
پایان سخن: تصمیمی سیاسی یا انسانی؟
آنچه مسلم است، طرح جدید دولت بریتانیا بیش از آنکه یک اقدام اداری باشد، بیانگر چرخشی عمیق در نگرش این کشور به مسئله مهاجرت است.
پرسش اصلی اینجاست: آیا پناهندگی در قرن بیست‌ویکم باید به معنای بازداشت در پادگان‌ها باشد؟
مطالعه بيشتر : ترکیه، ایران و اسراییل: شبکه‌ای که دنیا را شوکه کرد!
تا زمانی که سیاست تازه بریتانیا میان ضرورت‌های اقتصادی و مسئولیت‌های اخلاقی سرگردان بماند، جنجال‌ها پیرامون آن فروکش نخواهد کرد
