روز جهانی عکاسی در ایران پرده از جدال آزادی دوربین و سانسور برمیدارد؛ جایی که لنزها میان خلاقیت و محدودیت گرفتارند.
روز جهانی عکاسی در ایران.. هنری در بند قوانین
در حالیکه جهان آزادی بیان از پشت لنز دوربین را جشن میگیرد، عکاسان در ایران با واقعیتی متفاوت روبهرو هستند. روز جهانی عکاسی در ایران تنها یک مناسبت هنری نیست، بلکه آیینهای است از نبرد روزانه هنرمندان با محدودیتها. عکسهایی که اعتراضات را نشان میدهند، یا فقر و زندگی زنان خارج از چارچوبهای رسمی را بازتاب میکنند، میتوانند به اتهام “تحریک” یا “سیاهنمایی” ختم شوند.
میان خلاقیت و تعقیب
عکاس ایرانی که در خیابان دوربین بهدست دارد، گاه همچون کسی که سلاح حمل میکند تحت تعقیب قرار میگیرد. در سالهای اخیر، بسیاری از عکاسان تنها به دلیل ثبت صحنههای تظاهرات یا حتی عکسهای اجتماعی ساده، بازداشت شدند. با این حال، روز جهانی عکاسی در ایران فرصتی است تا هنرمندان بر مشکلات غلبه کنند و آثار خود را در رسانههای جهانی منتشر نمایند. لنز اینجا به ابزار مقاومت نرم بدل میشود، ابزاری که واقعیتی را بازتاب میدهد که کلمات بهتنهایی قادر به بیان آن نیستند.
مطالعه بيشتر : آیا مهاجرت نخبگان ایرانی به خارج به سرنوشتی گریزناپذیر تبدیل شده است؟
دوربین بهعنوان صدای جایگزین
در نبود رسانههای آزاد، تصاویر به زبانی جایگزین تبدیل میشوند که سریعتر از هر سخنرانی سیاسی به جهان میرسند. لنز عکاس ایرانی تنها زندگی روزمره را ثبت نمیکند، بلکه لحظات تاریخی حساسی را مستند میکند که ممکن است از روایت رسمی حذف شوند. در روز جهانی عکاسی در ایران، هنرمندان با نور و سایه صداهایشان را بلند میکنند تا حقیقت را در برابر سانسور بازآفرینی کنند. و در حالیکه حکومت تلاش دارد لنزها را محدود کند، همان عکسهای ممنوعه به جهان درز میکنند و آنچه را که سانسور قصد پنهانکردنش را دارد، آشکار میسازند.
