ازدواج موقت در ایران تنها یک قرارداد شرعی کوتاه‌مدت نیست؛ بلکه پدیده‌ای اجتماعی و جنجالی است که تضادهای جامعه میان دین، آزادی و واقعیت را نمایان می‌کند.
صیغه چیست و چرا در ایران رایج است؟
ازدواج موقت در ایران که به «صیغه» معروف است، قراردادی شرعی با مدت مشخص است که ممکن است چند ساعت یا چند سال طول بکشد و مهریه‌ای نمادین دارد.
این نوع ازدواج که ریشه در فقه شیعه دارد، نیازی به طلاق ندارد و با پایان مدت تعیین‌شده خاتمه می‌یابد.
طرفداران آن می‌گویند صیغه راهی شرعی برای کنترل غرایز در جامعه‌ای مذهبی است، اما منتقدان می‌گویند این پدیده شکل قانونی بهره‌کشی از زنان است و مفهوم واقعی ازدواج را از بین می‌برد.
ازدواج موقت در ایران؛ میان دین و جامعه
ازدواج موقت در ایران همواره موضوعی حساس و دو‌قطبی بوده است.
برخی روحانیون آن را «راه حلال برای جوانان» می‌دانند، اما فعالان اجتماعی هشدار می‌دهند که موجب افزایش تعداد مادران تنها و زنان بی‌پناه می‌شود، زیرا قانون در بیشتر موارد از آنان حمایت نمی‌کند.
در سال‌های اخیر، ازدواج‌های موقت میان دانشجویان و جوانان افزایش یافته است؛ گاهی با اطلاع خانواده‌ها، گاهی پنهانی، و این پدیده از محله‌های سنتی به شهرهای بزرگ و دانشگاه‌ها رسیده است.
از آیین مذهبی تا بازار پنهان
با وجود تلاش دولت برای ثبت رسمی صیغه، واقعیت متفاوت است.
در شهرهایی مانند مشهد و قم، دفاتر غیررسمی متعددی وجود دارد که ازدواج موقت را مانند یک تجارت سازمان‌یافته مدیریت می‌کنند.
گزارش‌ها از ازدواج‌هایی تنها چند ساعت طول کشیده و با مهریه اندک حکایت دارند، موضوعی که برخی از مردم آن را «روسپی‌گری شرعی» می‌نامند.
در مقابل، گروهی از زنان از این ازدواج دفاع می‌کنند و می‌گویند در جامعه‌ای بسته، صیغه تنها راه حفظ رابطه‌ای شرعی است.
مطالعه بيشتر : آرام جعفری و بابک انصاری راز آغاز رابطه‌شان را فاش کردند
میان سنت و تغییر
با وجود تلاش حکومت برای ترویج ازدواج موقت در ایران به عنوان راه‌حل اجتماعی، نسل جدید آن را نمادی از نبود آزادی فردی و تبعیض علیه زنان می‌داند.
امروزه بحث درباره صیغه در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی داغ است و این نوع ازدواج به آینه‌ای از تضادهای جامعه ایرانی بدل شده است؛ تضاد میان سنت و مدرنیته، میان آنچه «شرعی» تلقی می‌شود و آنچه «انسانی» است
