طرح ملی مدیریت نشانی مکان‌محور (GNAF) یکی از اقدامات دولت جمهوری اسلامی ایران به منظور بهبود خدمات شهری و کاهش فساد و رشوه در کشور است. این طرح به‌عنوان یک راهکار برای ایجاد هویت‌سازی به مکان‌ها و تسهیل در ارائه خدمات معرفی شده است. اما آیا این طرح واقعاً می‌تواند به حل معضلات موجود کمک کند یا صرفاً یک اقدام نمایشی است؟
چالش‌های اجرایییکی از بزرگترین چالش‌های این طرح، عدم هماهنگی بین دستگاه‌های اجرایی است. در حالی که رئیس‌جمهور، “مسعود پزشکیان”، بر لزوم همکاری و هماهنگی تأکید دارد، واقعیت این است که بسیاری از دستگاه‌ها هنوز در ارائه اطلاعات و داده‌های لازم برای اجرای این طرح دچار مشکل هستند. این عدم هماهنگی می‌تواند منجر به ناکارآمدی و عدم تحقق اهداف اصلی این طرح شود.
فساد و رانت
با توجه به این‌که یکی از اهداف اصلی این طرح، کاهش فساد و رانت در کشور است، باید به این نکته توجه داشت که آیا ساختارهای موجود به‌درستی اصلاح شده‌اند؟ بسیاری از کارشناسان بر این باورند که بدون اصلاحات بنیادی در سیستم‌های نظارتی و اجرایی، این طرح نمی‌تواند به‌طور مؤثری به کاهش فساد کمک کند. در واقع، ممکن است که این طرح خود به بستری برای رانت‌خواری و سوءاستفاده تبدیل شود.
نیاز به مدل‌های جهانی
رئیس‌جمهور در این جلسه به بهره‌گیری از “یک مدل و ساختار مطلوب و تجربه‌شده جهانی” اشاره کرد. اما سؤال اینجاست که آیا واقعاً آمادگی و زیرساخت‌های لازم برای پیاده‌سازی این مدل‌ها در کشور وجود دارد؟ فرهنگ و ساختار اجتماعی ایران با بسیاری از کشورهای دیگر تفاوت‌های اساسی دارد و نیاز به یک رویکرد بومی و متناسب با شرایط کشور است.
به‌طور کلی، طرح ملی مدیریت نشانی مکان‌محور می‌تواند یک اقدام مثبت تلقی شود، اما تحقق اهداف آن نیازمند اصلاحات اساسی در ساختارهای مدیریتی و نظارتی کشور است. بدون این اصلاحات، احتمالاً این طرح تنها یک شعار خواهد بود و نمی‌تواند به بهبود واقعی خدمات و کاهش فساد در کشور کمک کند.—مفاد الخبر باللغة العربية:
