بامداد شنبه، مقامات ایران اجرای حکم اعدام مهران بهرامیان در زندان مرکزی اصفهان را اعلام کردند؛ خبری که موجی از واکنش و نگرانی را به همراه داشت و پیامی آشکار از سوی حکومت برای مخالفان بود.
پیشینه اعدام مهران بهرامیان
پرونده اعدام مهران بهرامیان از دی‌ماه ۱۴۰۱ آغاز شد؛ زمانی که او به همراه برادرش فاضل در مراسم چهلم جان‌باختگان اعتراضات سمیرم بازداشت شدند. اتهام‌های سنگینی همچون «محاربه» و «اقدام علیه امنیت ملی» به او وارد شد، در حالی‌که حکومت مدعی است او در شلیک به خودروی نیروهای امنیتی دست داشت و یکی از مأموران به نام محسن رضایی در این حادثه کشته شد.
دادگاهی بدون شفافیت
روند رسیدگی که در نهایت به اعدام مهران بهرامیان ختم شد، به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. گزارش‌های حقوق بشری از فشار برای گرفتن اعترافات و نبود حداقل‌های دادرسی عادلانه خبر می‌دهند. این ابهامات بار دیگر جایگاه قوه قضائیه ایران را به‌عنوان ابزاری برای سرکوب، نه اجرای عدالت، برجسته کرد.
ابعاد سیاسی یک حکم
بسیاری ناظران معتقدند اعدام مهران بهرامیان بیش از آنکه جنبه قضایی داشته باشد، پیامی سیاسی است؛ تلاشی برای ترساندن جامعه پس از اعتراضات ۱۴۰۱. اما چنین اقداماتی نه‌تنها خشم داخلی را شعله‌ور کرده، بلکه واکنش‌های بین‌المللی از سوی نهادهای حقوق بشری را نیز در پی داشته است.
مطالعه بيشتر : تلفن‌های همراه سلاح پنهان اسرائیل برای نفوذ به رهبران و دانشمندان ایران
بازتاب داخلی و جهانی
رسانه‌های حکومتی بر روایت «قتل مأمور امنیتی» تأکید کردند، اما در شبکه‌های اجتماعی چهره بهرامیان به‌عنوان «قربانی تازه» دست به دست شد. در سطح بین‌المللی نیز سازمان‌های حقوق بشری با محکوم کردن این حکم، خواستار توقف فوری اعدام‌های سیاسی در ایران شدند و هشدار دادند که این سیاست‌ها تنها عمق بحران را افزایش خواهد داد
