تصمیم ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران موجی از واکنشها را در داخل و خارج کشور برانگیخته، پس از آنکه وزارت آموزش و پرورش این سیاست را تأیید کرد.
تصمیم ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران
تصمیم ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران از سوی وزیر آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان اعلام شد؛ تصمیمی که بر اساس آن مدارس باید صرفاً محیطی برای تربیت، آموزش و فعالیتهای گروهی هدفمند باشند. وزیر آموزش و پرورش تأکید کرد که حتی موارد معدود پخش موسیقی در مدارس نیز مورد تأیید این وزارتخانه نیست و با سیاستهای رسمی همخوانی ندارد.
او مدارس را «فضایی مقدس برای تربیت» توصیف کرد و حفظ چارچوبهای فرهنگی را از اولویتهای اصلی وزارتخانه دانست. این اظهارات بار دیگر بحث درباره حدود آزادیهای فرهنگی در نهادهای آموزشی ایران را به مرکز توجه افکار عمومی بازگرداند.
واکنشها به ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران
ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران واکنشهای متفاوتی را در میان فعالان اجتماعی و ناظران فرهنگی به همراه داشته است. برخی این تصمیم را ادامه رویکردی سنتی میدانند که نقش هنر و موسیقی در رشد روانی و اجتماعی دانشآموزان را نادیده میگیرد.
در مقابل، حامیان این سیاست معتقدند مدرسه محل آموزش است نه سرگرمی، و باید از نظر فرهنگی چارچوبهای مشخصی داشته باشد. این دوگانگی، بازتابی از شکاف عمیقتر در جامعه ایران میان نگاه محافظهکارانه و مطالبات تغییر فرهنگی است.
مطالعه بيشتر : یک اتحاد اعلام نشده… چرا ایران امروز به اخوان المسلمین نزدیکتر میشود؟
پیشینه تاریخی نگاه به موسیقی در ایران
ممنوعیت پخش موسیقی در مدارس ایران را نمیتوان جدا از پیشینه تاریخی برخورد جمهوری اسلامی با موسیقی دانست. از ابتدای شکلگیری نظام، موسیقی همواره موضوعی بحثبرانگیز بوده و در دورههایی بهشدت محدود شده است.
در سالهای نخست پس از انقلاب، موسیقی بهعنوان عاملی مضر برای جوانان معرفی میشد و تنها در قالبهای خاص و کنترلشده اجازه فعالیت داشت. اکنون نیز این تصمیم تازه، بار دیگر نشان میدهد که با وجود برخی نشانههای ظاهری از تغییر، خطوط قرمز فرهنگی همچنان در نظام آموزشی ایران پابرجاست
